Atatürk’ün Kurtuluş Savaşını kazanarak ülkenin başında “Reisicumhur” kimliği ile makamına oturduktan sonra, ilk olarak ele aldığı konuların başında Türkiye’de müziğin geldiği biliniyor. Bunun nedeni Ulu önderin,   Türkiye’nin yetiştirdiği en ileri görüşlü insan olması, Avrupa’da bulunduğu görevleri sırasında batı ülkelerindeki opera temsillerine ve müzik olaylarına gitmeyi adet edinmesidir. Bu sayede evrensel müzik kültürü ile tanışan bu büyük adam, ileri ülkelerin uygarlıkta üstünlüğünün kriterlerinden birinin çok sesli batı müziğinin,  kültür düzeyi yüksek çevrelerde vazgeçilmeyecek bir öge olduğunu sezmiş, bunun genç Türkiye Cumhuriyeti için de geçerli ve önemli bir gereksinme olduğunu görmüştü. Ata’nın bir şanslı yanı da, kendisinden sonra gelen Cumhurbaşkanlarından İsmet İnönü’nün de aynı görüşte olması ve onun girişimlerini dikkatle izlemesi olmuştur.

Bu sayede 1950’li yılların sonuna değin, devletin müzik politikasında daima ileriye doğru atılımlar sürmüştür. Ulusal müzik akımı denilince, genellikle anlaşılan belli başlı isimler, Rusların Rimsky Korsakof, Modest Mousorgsky, Alexander Borodin, Mily Balakirev, Cesar Cui’den oluşan “Rus Beşleri” besteciler grubudur. Bizde ise Hasan Ferit Alnar(tıkla), Cemal Reşit Rey(tıkla), Ulvi Cemal Erkin(tıkla), Necil Kazım Akses(tıkla) ve Ahmet Adnan Saygun(tıkla)’dan oluşan ilk besteciler grubunun her üyesi kendi anlayışına uyacak biçimde ve üslupta bağımsız olarak müzik örnekleri yazmış, bunların hepsi de sanat dünyasında seslendirilmiştir. Bu bakımdan bu ilk bestecilerimizin övgüye layık olduğuna kuşku yoktur. Ancak sonradan gelen bestecilerden bazılarının aynı yoldan gittikleri söylenemez. Kimisi “Çağdaş Müzik” başlığının altında, birtakım sapmalara ve özentilere yöneldikleri için ve bu nedenle toplumun desteğini de yitirdiklerinden, müzik atılımı eski hızından çok güç kaybetmiş, bu hamle sanki unutulmaya yüz tutmuştur.

Bu olayın nedenleri arasında devlet desteğinin Cumhuriyetin başlangıcındaki hızının azalmasının etkisi çok büyüktür. Ancak sanatla uğraşan kişilerin “sırf devlet desteği olursa yürür, yoksa durur” kuralıyla çalışmasını onaylamak da mümkün değildir. Çünkü, devletin işleyiş çarklarının yasalara göre döndüğü aşikardır. Bu konudaki yasalarda herhangi bir değişiklik olmadığı halde, bireylerin çalışma biçimlerinin değişmesi bakımından ortada bir sebep de bulunmamaktadır.